पंन्छि र म
 |
| ✍️ वसन्तराज अधिकारी |
पंन्छी तिम्रोझै, जोडी छ मेरो ।
टाढा परेर, म भए बिचरो ।।
सीमीत आशा, छ तिमी भित्र।
म भित्र, आशाहरु छन अनन्त ।।१।।
सक्तिन उडन, मस्त गगनमा ।
बोकेर त्यान्द्रा, आशा मनमा ।।
चारा मखोज्न, उडदैछु आज ।
टाढा टाढा, फिजाई पँख ।।२।।
म श्रेष्ठ मान्छे, तर छैन मुक्त ।
हाँसिरहन्छु, दु:खहरु लुप्त ।।
प्रतिस्पर्धा पनि, गर्छ मानव ।
अतृप्ति आशा, पाउन बैभव ।।३।।
प्राणीहरुमा म हुँ, सर्वश्रेष्ठ ।
कोही छैन याहाँ, म सरि निकृष्ठ ।।
म बाहिर एउटा, भित्र छु अर्कै ।
मालिक सरी छु, समस्त जगतकै ।।४।।
आफ्ना पखेटा, जब छैन भरमा ।
बुद्धि लडाय, निमेषै भरमा ।।
म उडन सक्छु, सात समुन्द्र पार ।
अथक बिजेता, संसार सार ।।५।।
पन्छी तिमिमा, सरल छ प्रेम ।
लोभिन्छु सारै, त्यही सरलतामा ।।
म कुट कला, बिछट्ट बाठो ।
सरल प्रेमपासमा, म परेनी लाटो ।।६।।
तिमीले बोल्ने, चिरवीर भाषा ।
मेरो त भाषा वाक्प्टुता ।।
जन्माई सन्तान, हुर्काई तिम्ले ।
सिर्जना सीपमा, आफ्नै कलाले ।।७।।
हे पंन्छिराज, तिमी छौं चलाख ।
तिम्रो समिपमा, म छु अवाक ।।
खुल्ला छ गगन , रमणीय धरा ।
तिमी हौ त चरा, म भए बिचरा !! ।।८।।
सञ्चय गर्नु, तिमीलाई छैन ।
औपचारिक शिक्षा नि चाहिदैन ।।
मैले पढनै पर्ने, सुगा रटाई ।
थुपार्ने धन, खाई नखाई ।।९।।
पंन्छी तिमी हौं, मानव मित्र ।
धेरै सदगुण छन, तिमी भित्र ।।
सुकोमल मायालु, तिमी हौ चरी ।
भरोसा राखी, घुम्छौं वरीपरी ।।१०।।
बन पाखा पखेरा, रमाउँने चरी ।
हरियाली प्रकृतिमा नाच्ने घरीघरी ।।
रुख हाँङ्गा, लहरा, खोला किनार ।
तिम्रो बासस्थान, र मिल्छ आहार ।।११।।
खुला छ गगन, पंन्छी छ मगन ।
धरा छन जननी र पिता गगन ।।
नभाषा नलोकाचार, तिम्रो यो माया ।
हामी हौं आडम्बरी, तिम्रो समिपमा ।।१२।।
बिहानै धर्तीमा, जब दिन हुन्छ ।
कर्मयोगी बन्ने, चरीको सन्देश ।।
म मान्छे छु अल्छी, सधै अलमल ।
आफू क्यै नगर्ने, अरुकै छ भर ।।१३।।
सङ्गीत मीठो, स्वर कर्णप्रिय ।
तिम्रो समिपमा, हामी अधैर्य ।।
म आफुलाई, सव जान्ने मान्ने ।
धेरै छ पाठ, तिमीवाट गुन्ने ।।१४।।
विश्वास अरुलाई, कति गर्नु पर्छ ? ।
स्वयं सतर्क, रही हरदम सचेत ।।
स्वभाव तेज, प्रकृति प्रेमी ।
म मान्छे परन्तु, बन्छु अधर्मी ।।१५।।
स्वच्छ र स्वस्थ्य, पवनमा उडाई ।
कहिले धरती, पुनः आकाश चढाई ।।
म एकै ठाउँ रोकिएर, स्थिर भै रहने ।
स्वस्थ्य बन्न, कसरी म दाँजिने ?।।१६।।
थोरै छ भाषा, तिमी बुद्धिमान ।
धेरै म बोल्ने, म हुँ अभिमान ।।
थोरै छ भोजन, तिमी छौं सन्तुष्टि ।
धेरै म खाने, सधै छु अगस्ती ।। १७ ।।
अल्प छ निद्रा, जागृत स्वभाव ।
सधै खुशी छौ, हे पंन्छी राज ।।
म कुम्भकर्ण, असचेत भाव ।
सधै दु:खी भै, बित्छ दिनरात ।।१८।।
सन्तान तिम्रा, गुडमा हुर्किए ।
पखेटा लगाई, बिदा भै गए ।।
म मान्छे कहिल्यै, पखेटा नलाग्ने ।
सन्तानको आशा, सधै पाली राख्ने ।।१९।।
प्रकृतिमा जन्म्यौ, धर्तिमै हुर्केउ ।
बन पाखा, नदी र चौरमा रमायौ ।।
म जन्मे घरमा, भिजे समाजमा ।
तर एक्लो भएर, जिउँछु यो शहरमा ।।२० ।।
निस्वार्थ जीवन, सीमीत इच्छा ।
पंन्छी छौ तिमी, सदैब सच्चा ।।
स्वार्थी छु म, अतृप्ति छ भोग ।
कहिल्यै छुटेन, झुठो र शोक ।। २१ ।।
जता मान्छे बस्छ, त्यता तिम्रो बाँस ।
सहचारी तिमी, मिलनसार स्वभाव ।।
म मान्छे कसैसँग, मिल्नै नसक्ने ! ।
तथापि मिलेको, आडम्बर रच्ने ।।२२।।
दशगजा, सिमाना, भूगोलको बन्धन नहुनि ।
न पासपोर्ट न भिषा न त राहदानी ।।
म खेल्ने कानुनची, राजनीति, कुटनीती ।
म बन्ने कौटिल्य, र मेकियाविली ।।२३ ।।
पंन्छी अनेक, तर तिम्रो जात एक ।
न छुवाछुत र उँच्निच, न छ भेदभाव ।।
म छु बिभेदकारी अनेक बर्ण र जातभात ।
यहि छ मानवताको, एक अभिसाप ।। २४ ।।
🙏 समाप्त 🙏
✍️ कवि तथा रचनाकार : बसन्तराज अधिकारी, दाङ घोराही रचना मिति : बाँके, नेपालगन्ज, २०७३ बर्दियावाट प्रकाशित हुने हाम्रो भावना राष्ट्रिय दैनिकवाट समेत २०७७/०४/३१ मा प्रकाशित भएको ।
सुन्दर 💑
ReplyDelete